Kanachaburri, 27 november 2012

Alle hulpmiddelen tegen de muggen, beestjes enz. hebben geholpen. Lopend naar het busstation. Onderweg een ontbijtje genomen. Bij TAT gevraagd of er geïmpregneerde kleding in Kan te koop is. Nee, helaas niet. Ik moet de bus bij perron 3 naar de Erawan waterval hebben. Deze gaat maar een keer per uur en is net vertrokken. Dan maar kijken of ik een kabel kan krijgen om mijn fototoestel kan verbinden met de i-pad om foto's te downloaden. Niet bij de phone house en ook niet bij de fotowinkel. Ze verwijzen mij naar Bangkok. Dat ga ik mooi niet doen. Eindelijk een echte kop koffie van gemalen bonen. Dan naar de bus. Het is inmiddels kwart over tien geworden en ga in de bus zitten. Geen airco maar wel ventilatoren. De ramen aan de zijkant zijn gedeeltelijk open. Stipt om half elf vertrekt de bus. Doen trouwens alle bussen. Op tijd vertrekken. Beter dan de trein. Onderweg zie ik een gevarieerd landschap. Het wijkt af van het landschap naar Sankhla Burri. Veel beeldhouwwerken gezien. Een paradijs voor de creatieve kunstenaar. Onderweg rijden we langs een stuwdam. Verder staan er verkeersborden die waarschuwen voor overstekende olifanten en buffels. Bijzonder. Deze trouwens niet gezien maar zal waarschijnlijk alleen 's nachts plaatsvinden. Na ongeveer vijf kwartier bestemming bereikt. Het eten vind ik niets en neem een shake en een chocoladebroodje (verpakt). Dan de grote uitdaging. Een hoogteverschil van ongeveer 1500 meter en er zijn zeven niveau's. De Russen zijn goed vertegenwoordigd en lijken qua uiterlijk veel op Poetin. Wel een beetje onbeschoft zijn ze. Er wordt gewaarschuwd voor apen en leguanen. Maar deze heb ik niet gezien. Het is een mooie maar vermoeiende wandeling waarbij ik veel plezier heb van mijn Teva's. Helaas ben ik met wandelstokken vergeten. Stom. Maar gelukkig kom ik een behulpzame Canadees tegen die mij begeleidt, omhoogtrekt. Ik stop tussen niveau zes en zeven. Ik vind het te gevaarlijk worden. Hij gaat door en belooft mij om zijn foto's te mailen. Beneden ontmoet ik zijn moeder en zus. Leuk informatiecentrum. Helaas geen boeken in het Engels. Rondlopend kom ik nog de Zweed, een oudere man, eind vijftig met zijn loverboy tegen. Bijna alle mannen van middelbare leeftijd zonder eigen partner nebben een Thaise vriend of vriendin. Tolerant. Maar of dat nu allemaal zo goed is. Debussy, laatste, vertrekt om vier uur. Naast mij zit een Belgische man die in Engeland werkt. Een geanimeerd gesprek. Gelukkig kunnen we bij treinstation eruit. Dat scheelt weer lopen. De markt is geopend en ik hobbel wat rond. Terug naar het hotel. Opgefrist. Dan maar kijken of ik bellen. Via de vaste telefoon lukt het niet. De eigenaar vraagt of ik ook een mobi heb en sommeert mij om dez te gaan halen. We proberen te bellen. Mijn simcard in zijn telefoon, provider bellen enz. Dan lukt het. Je moet eerst 00431..... bellen. Bij Ma geen contact. Dan maar kijken of ik Nellie te pakken krijgt om te vragen hoe het nu gaat na de operatie. Een geanimeerd gesprek en ze knapt gelukkig al een beetje op. Ze vertelt mij dat Ma boodschappen aan het doen is met Peter. Weer gebeld. En contact. Eerst vrij lang met Peter gesproken. Leuk. Dan nog even met Ma. Ik hoor een vreemde piep en stop. Mijn tegoed zal wel op zijn. Al met al een avondvullend programma. Dan maar weer naar bed.